Από την έναρξη της κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα στις 19 Ιανουαρίου, εγώ και άλλοι που εκτοπίστηκαν στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια της 15μηνης γενοκτονικής επίθεσης του Ισραήλ, περιμένουμε με ανυπομονησία να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας.
Το πέρασμα της Ράφα, ωστόσο, παρέμεινε κλειστό για εμάς, παρόλο που ο εξοπλισμός και η αναγκαία προσωρινή στέγαση άρχισαν να εισρέουν στη Γάζα στις 20 Φεβρουαρίου.
Επιπλέον, οι ελπίδες των προσφύγων κρέμονται από μια κλωστή που φθείρεται όλο και πιο λεπτή με κάθε επικίνδυνη έκφραση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ σχετικά με την εκτόπιση όλων από τη Γάζα για να τη μετατρέψει στη «Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής».
Παρά τα γεγονότα ότι πάνω από το 62% των Αμερικανών που συμμετείχαν σε δημοσκόπηση της Data for Progress αντιτίθενται στο «σχέδιο» του Τραμπ και ότι 145 νομοθέτες των Δημοκρατικών έχουν καλέσει τον Τραμπ να ανακαλέσει τα σχόλιά του, ο Αμερικανός πρόεδρος παραμένει μέχρι στιγμής προσκολλημένος στην ιδέα του. Πιέζει μάλιστα την Αίγυπτο και την Ιορδανία να την αποδεχθούν.
Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ παραβιάζει συνεχώς τους όρους της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, αφήνοντάς μας να φοβόμαστε ότι απλά θα καταλήξει σε περισσότερη βία.
Ο πατέρας μου, Saeed, είναι ένας από τους περισσότερους από 100.000 ανθρώπους που διέφυγαν από τη γενοκτονική επίθεση του Ισραήλ. Όπως πολλοί άλλοι, δεν βρήκε ούτε παρηγοριά ούτε δουλειά στην Αίγυπτο. Η δουλειά του -ήταν στη μονάδα τεχνικής υποστήριξης του δήμου της Γάζας- δεν υπάρχει πλέον, και πνιγόμαστε στα χρέη.
Τον ρώτησα για τη στάση της Αιγύπτου σχετικά με το σχέδιο του Τραμπ.
«Δεν νομίζω ότι ο Αιγύπτιος πρόεδρος θα συμφωνήσει με την εκτόπιση», είπε ο πατέρας μου. «Το απέρριψε από την αρχή της γενοκτονίας. Αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρος – ο σκοπός μας θα μπορούσε εύκολα να πουληθεί για προσωπικά συμφέροντα».
Και αν συμβεί αυτό, ρώτησα; Τι θα συμβεί αν δεν μπορέσουμε να επιστρέψουμε;
Δεν είχε απάντηση. Το ερώτημα παραμένει σε αναστολή, περιμένοντας μια απόφαση από έναν πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος τώρα, ανησυχητικά, ελέγχει τη μοίρα μας.
Ζώντας επισφαλώς
Παρ’ όλα αυτά, ο πατέρας μου παρέμεινε ανένδοτος ότι, αν μπορέσει να επιστρέψει, παρά την καταστροφή της δουλειάς του και τη συντριπτική καταστροφή γενικά, οι επιστρέφοντες θα είναι έτοιμοι να εργαστούν και να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. «Ακριβώς όπως οι δάσκαλοι επέστρεψαν στη δουλειά τους παρά την καταστροφή των σχολείων», είπε, “εμείς θα δουλέψουμε, ακόμη και σε σκηνές, αν μας επιτρέψουν να επιστρέψουμε”.
Η ζωή στην Αίγυπτο ήταν πιο δύσκολη από ό,τι φανταζόμασταν. Αντιμετωπίζουμε πολύπλοκες προκλήσεις ως de facto πρόσφυγες χωρίς επίσημο νομικό καθεστώς. Αδυνατώντας να εξασφαλίσουμε ακόμη και προσωρινές άδειες παραμονής, βρισκόμαστε σε νομική εκκρεμότητα, στερούμενοι την πρόσβαση στη διεθνή βοήθεια, τη δημόσια υγειονομική περίθαλψη, ακόμη και τις τραπεζικές υπηρεσίες.
Πολλοί από εμάς ζούμε επισφαλώς με προσωρινές βίζες, που ισχύουν μόλις για 35 ημέρες, και αγωνιούμε συνεχώς να βρούμε δουλειά για να στηρίξουμε τις οικογένειές μας. Οι ευκαιρίες απασχόλησης είναι επίσης περιορισμένες. Με αρκετό κεφάλαιο, οι άνθρωποι μπορούν να ξεκινήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις, αλλά η κυβερνητική εργασία, η διδασκαλία ή οι θέσεις εργασίας στην υγειονομική περίθαλψη είναι εκτός ορίων.
Ένας μικρός αριθμός Παλαιστινίων από τη Γάζα έχει χάσει την ελπίδα να επιστρέψει ποτέ, πεπεισμένος ότι η Γάζα δεν είναι πλέον βιώσιμη και ότι η ανοικοδόμησή της θα μπορούσε να διαρκέσει χρόνια.
Όμως, η μεγάλη πλειοψηφία εξακολουθεί να ονειρεύεται την επιστροφή. Η Doaa Zaqout, 19 ετών, κατέφυγε στην Αίγυπτο τον Νοέμβριο του 2023 για να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές της σπουδές. Στη συνέχεια έχασε όλους τους συγγενείς της – τους γονείς και τα τρία αδέλφια της – στους αδιάκριτους βομβαρδισμούς του Ισραήλ.
Τώρα βρίσκεται μόνη της, ουσιαστικά άστεγη, αναγκασμένη να μετακομίζει από φτηνό ενοικιαζόμενο δωμάτιο σε φτηνό ενοικιαζόμενο δωμάτιο, περιμένοντας μόνο να επιστρέψει για να επισκεφθεί τους τάφους της οικογένειάς της.
«Δεν αισθάνομαι ασφαλής εδώ», λέει. «Η οικογένειά μου ήταν το στήριγμά μου. Με ενθάρρυναν να κυνηγήσω το όνειρό μου στην Αίγυπτο. Αλλά τους έχασα για πάντα. Θέλω μόνο να επιστρέψω και να φιλήσω τους τάφους τους».
Η Manal Suleiman, 39 ετών, φίλη της οικογένειας, βρέθηκε επίσης μόνη της στην Αίγυπτο, αφού έφτασε για εγχείρηση στομάχου λίγο πριν ξεκινήσει η γενοκτονία. Από τότε δεν μπορεί να δει τον σύζυγό της και τα πέντε μικρά παιδιά της.
«Μου λείπουν τα μικρά μου παιδιά- μεγάλωσαν μακριά από την αγκαλιά μου», δήλωσε στην Electronic Intifada.
Προκλητικότητα και ελπίδα
Η Μανάλ θυμήθηκε ότι ο γιατρός της της είχε πει να είναι προσεκτική με την υγεία της για να αποφύγει επιπλοκές μετά την εγχείρηση. Αλλά πώς θα μπορούσε να είναι προσεκτική, αναρωτήθηκε, «μέσα σε όλη αυτή τη φρίκη».
«Δεν έχω κοιμηθεί καλά από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος. Ξυπνάω τρομοκρατημένη για τα παιδιά μου. Έχω παραμελήσει την υγεία μου, και τίποτα δεν έχει πια σημασία για μένα εκτός από το να τα βλέπω και να τα κρατάω στην αγκαλιά μου».
Η ασθένειά της – μια βακτηριακή λοίμωξη που προκαλεί έλκος στο στομάχι – έχει επιστρέψει τώρα, είπε, αλλά δεν μπορεί να ζητήσει θεραπεία επειδή η βίζα της έχει λήξει. «Όταν πηγαίνω στο νοσοκομείο, μου ζητούν το διαβατήριό μου. Μόλις δουν ότι η βίζα μου έχει λήξει, αρνούνται να με περιθάλψουν».
Ο Salah Naji βρισκόταν επίσης στην Αίγυπτο όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και η βίζα του έχει λήξει εδώ και καιρό.
«Η κατάσταση εδώ είναι καταστροφική. Δεν έχω δουλειά, δεν έχω άδεια παραμονής, δεν έχω χρήματα. Επιβιώνω με ψωμί και αλάτι. Είχα ένα σπίτι [στη Γάζα], αλλά τώρα μένω σε ένα στενόχωρο διαμέρισμα με άλλους νέους άνδρες- και ακόμη και αυτό το ενοίκιο είναι απρόσιτο για μένα».
Έχει επίσης χωριστεί από τα παιδιά του στη Γάζα.
«Το δυσκολότερο πράγμα για έναν πατέρα είναι να μην μπορεί να προσφέρει στην οικογένειά του. Μια φορά, ήμουν σε ένα τηλεφώνημα με τα παιδιά μου και μου είπαν ότι ο μικρότερος γιος μου, ο Abdullah, είχε τραυματιστεί από θραύσματα στο πόδι του. Η καρδιά μου πόνεσε όταν τον είδα να κλαίει. Όταν τελείωσα την κλήση, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου».
Παρόλα αυτά, παραμένει προκλητικός.
«Θα επιστρέψουμε στην πατρίδα μας, ό,τι κι αν συμβεί. Όταν ανοίξει το πέρασμα της Ράφα, θα είμαι ο πρώτος που θα επιστρέψει και δεν θα φύγω ποτέ ξανά από τη Γάζα».
Η προκλητικότητά του βρίσκει ανταπόκριση από τους περισσότερους. Πάνω από 100.000 Παλαιστίνιοι που εκτοπίστηκαν βίαια από τη Γάζα και σήμερα βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Αίγυπτο περιμένουν μόνο ένα πράγμα – την επαναλειτουργία του περάσματος της Ράφα.
Σε κανέναν δεν είναι σαφές τι θα συμβεί αν τους αρνηθούν το δικαίωμά τους να επιστρέψουν.
Πηγή: Electronic Intifada
