Μια καρέκλα πιο κάτω: η εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη σε ρόλο… κομπάρσου
Στην Οδησσό δεν παρακολουθήσαμε απλώς μια διπλωματική συνάντηση. Ζήσαμε ένα μικρό, προσεκτικά σκηνοθετημένο θέατρο, με πρωταγωνιστή τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι και κομπάρσο, ίσως και εν αγνοία του, τον Έλληνα Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η εικόνα μιλά από μόνη της: ο Ζελένσκι φρόντισε να κάθεται ψηλότερα, κυριολεκτικά, από τον Μητσοτάκη. Γιατί σε έναν πόλεμο εντυπώσεων, ακόμα και η πλάτη της καρέκλας γίνεται εργαλείο ισχύος. Η λεπτομέρεια δεν ήταν τυχαία· ήταν δήλωση. Ο Ουκρανός πρόεδρος ήθελε να δείξει ποιος έχει τον έλεγχο, ποιος είναι το «κέντρο βάρους» στη συνάντηση. Κι αυτό το έκανε όχι με λόγια, αλλά με την εικόνα.
Και βέβαια, η σκηνή δεν είχε μόνο συμβολισμό, είχε και αποτέλεσμα. Η Ελλάδα βρέθηκε πάλι πρόθυμη να συνεισφέρει: στην ανοικοδόμηση, στην ενέργεια, στις μεταφορές, στη συνδεσιμότητα, στην «ειρήνη» και την «πίεση στη Ρωσία», σε ό,τι ζητήθηκε. Σαν καλός μαθητής που λέει πάντα «ναι», χωρίς να έχει πρώτα μετρήσει τι ακριβώς δίνει και τι ακριβώς παίρνει.
Ο Ζελένσκι πήρε αυτό που ήθελε. Και μάλιστα το ανακοίνωσε με κάθε επισημότητα: η Ελλάδα είναι «ένας από τους αξιόπιστους φίλους μας». Μόνο που σε αυτό το φιλικό σενάριο, ο Μητσοτάκης δεν εμφανίστηκε ως εταίρος, αλλά ως αυθόρμητος κομπάρσος, χωρίς διαπραγματευτικό βάρος, χωρίς ξεκάθαρες εθνικές προτεραιότητες, χωρίς πυξίδα.
I met with Prime Minister of Greece @kmitsotakis in Odesa.
We discussed efforts to bring peace closer, the pressure needed to force Russia to end the war, our defense needs, and reconstruction. There is much we can accomplish together — in infrastructure, strengthening energy… pic.twitter.com/ogOQbXgnTw
— Volodymyr Zelenskyy / Володимир Зеленський (@ZelenskyyUa) June 11, 2025
Η εικόνα της χαμηλής καρέκλας λειτουργεί τελικά ως σύμβολο μιας βαθύτερης πολιτικής πραγματικότητας: η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης δεν βασίζεται σε αρχές, αλλά σε δημόσιες σχέσεις και άχαρες παραχωρήσεις. Η Ελλάδα εμφανίζεται διαρκώς ως δεδομένη, προβλέψιμη και τελικά αναλώσιμη.
Αντί να διαμορφώνει πλαίσιο, η χώρα μας εγκλωβίζεται στη λογική του «ευχαριστούμε που υπάρχουμε». Και κάθε φορά που ένα σκήπτρο υψώνεται, ακόμα κι αν είναι ένα μαξιλάρι κάτω από την καρέκλα, εμείς σκύβουμε λίγο πιο χαμηλά.
Σε μια περίοδο που η διεθνής σκακιέρα απαιτεί σοβαρούς παίκτες, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιλέγει να φωτογραφηθεί ως θεατής. Και αν η πολιτική είναι τελικά και θέμα εικόνας, τότε αυτή η εικόνα ήταν η πιο ειλικρινής αποτύπωση του ρόλου που αποδέχεται να παίζει η Ελλάδα.
Όχι πρωταγωνιστής. Ούτε καν συμμέτοχος. Απλώς διαθέσιμος. Και πάντοτε… πιο χαμηλά.
Πηγή: VoiceNews.gr
