Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδεικνύεται ξανά ανίκανη να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα σε μια κρίσιμη γεωπολιτική καμπή, επιλέγοντας να επενδύσει σε ψεύτικες ελπίδες και «σύμμαχους ανάγκης» που σήμερα αποδεικνύονται εχθροί.
Τον Ιανουάριο του 2020, την ώρα που οι πόρτες της Διάσκεψης του Βερολίνου παρέμεναν κλειστές για την Ελλάδα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης παρακαλούσε μάταια για πρόσκληση, ενώ η κυβέρνηση «έστηνε» επικοινωνιακά πυροτεχνήματα γύρω από τον Λίβυο πολέμαρχο Χαλίφα Χαφτάρ. Με ταβέρνες της Βάρης και φωτογραφίσεις που παρουσίαζαν τον στρατάρχη ως απόλυτο σύμμαχο των ελληνικών συμφερόντων, το Μαξίμου επιχειρούσε να συγκαλύψει την πλήρη διπλωματική απομόνωση…
Πέντε χρόνια μετά, το ίδιο πρόσωπο που παρουσιάστηκε ως «σωτήρας» φλερτάρει ανοιχτά με την Άγκυρα, προχωρώντας σε κινήσεις που απειλούν ευθέως τα ελληνικά συμφέροντα. Η Βουλή της Λιβύης, στην οποία κυριαρχεί το στρατιωτικό μπλοκ του Χαφτάρ και ο Ακίλα Σάλεχ –κάποτε θεωρούμενοι σύμμαχοι της Αθήνας– συγκροτεί τεχνική επιτροπή για την κύρωση του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, θρυμματίζοντας το βασικό νομικό ανάχωμα της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, το «όπλο» που κρατούσε η Αθήνα στα χέρια της εξανεμίζεται.
Η τουρκική διπλωματία, από την πλευρά της, κινείται συστηματικά και μεθοδικά στην Ανατολική Λιβύη. Με επίσημες επισκέψεις αξιωματούχων, άνοιγμα προξενείου στη Βεγγάζη και πολιτικές συμφωνίες, η Άγκυρα διαμορφώνει σταθερά το γεωστρατηγικό της αποτύπωμα, προσφέροντας ενεργειακές επενδύσεις και διεθνή στήριξη. Η Αθήνα; Μετά βίας εκφράζει ανησυχία με καθυστερημένες δηλώσεις του υπουργείου Εξωτερικών, καταδικάζοντας τον εαυτό της σε παθητικό ρόλο θεατή.
Η διπλωματία της κυβέρνησης Μητσοτάκη θυμίζει μια επικοινωνιακή παράσταση Instagram, όπου τα κομματικά συμφέροντα και οι προσωπικές στρατηγικές έχουν θάψει την ουσία. Η απουσία επαγγελματισμού είναι χαρακτηριστική: πρέσβεις σε κομβικά σημεία της Λιβύης και της Κύπρου δεν τοποθετούνται, ενώ τα διπλωματικά πόστα μετατρέπονται σε λάφυρα «ημετέρων». Ο Μητσοτάκης και το επιτελείο του επέλεξαν να «παίξουν» εξωτερική πολιτική με φίλους και κολλητούς, αφήνοντας στην άκρη την εθνική στρατηγική.
Τότε, ο Χαφτάρ παρουσιάστηκε ως η τελευταία σανίδα σωτηρίας – επισκέφθηκε νύχτα την Αθήνα για καλοπέραση με Δένδια και Μητσοτάκη. Σήμερα όμως συνομιλεί με τον Γιασάρ Γκιουλέρ στην Άγκυρα, αναζητώντας αμυντική συνεργασία και ακολουθώντας μια προδοτική πορεία απέναντι στην Ελλάδα.
Η κυβέρνηση πίστεψε σε τέσσερις φρούδες αυταπάτες: ότι η Ανατολική Λιβύη θα κυριαρχήσει, ότι ο Χαφτάρ θα παραμείνει πιστός, ότι η Τουρκία δεν θα προωθήσει τα σχέδιά της εκεί, και ότι οι σχέσεις με την Αίγυπτο αρκούν για να ισορροπήσουν το παιχνίδι. Η σκληρή πραγματικότητα τους διαψεύδει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, και το χειρότερο: δεν υπάρχει κανένα εναλλακτικό σχέδιο.
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία υπενθυμίζει στην Ελλάδα την αμφισβήτηση της κυριαρχίας νησιών και συνεχίζει τις περιπολίες και γεωτρήσεις στην ανατολική Μεσόγειο, χωρίς ουσιαστική αντίδραση. Η μόνη σοβαρή απάντηση θα ήταν η πλήρης αξιοποίηση της συμφωνίας ΑΟΖ με την Αίγυπτο, όμως και αυτή δεν φαίνεται να βρίσκεται στην ατζέντα του Μαξίμου.
Η «ήττα» της Ελλάδας στην Ανατολική Λιβύη δεν είναι πλέον ερώτημα, είναι γεγονός. Το κρίσιμο ζήτημα είναι αν η κυβέρνηση θα συνεχίσει να τρέφει τη χώρα με διπλωματικές φαντασιώσεις και επικοινωνιακά τεχνάσματα – με αποτέλεσμα ο ελληνικός λαός να πληρώνει ξανά το βαρύ κόστος της πολιτικής ανικανότητας, των λίγων φωτογραφιών, των χασαποταβέρνων και των πολλών διπλωματικών παλινωδιών.
Πηγή: VoiceNews.gr
