Την ώρα που η κοινωνία γονατίζει από την ακρίβεια, την ανασφάλεια και την κατάρρευση κάθε έννοιας προοπτικής, το Μέγαρο Μαξίμου επιλέγει να πετάξει την ατζέντα αλλού. Με μοχλό την επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση και το άρθρο 103 –που ανοίγει τον δρόμο για απολύσεις στο Δημόσιο– η κυβέρνηση επιχειρεί να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση, ελπίζοντας να θολώσει τα νερά μπροστά στην κοινωνική δυσαρέσκεια που καταγράφεται ξεκάθαρα, όπως φανέρωσε και η πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis.
Όμως, η πραγματικότητα δεν ξεγελιέται. Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για συνταγματικά «πυροτεχνήματα», όταν δεν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα ή να ψωνίσει στο σούπερ μάρκετ. Η «επιτελική» κυβέρνηση, βλέποντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια να φουντώνει, βάζει μπροστά τις γνωστές τακτικές: συγκεντρωτισμός, παρασκηνιακές «αξιολογήσεις», εσωκομματικά ξεκαθαρίσματα και προσπάθεια να τεθούν όλοι υπό τον απόλυτο έλεγχο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Με τον Κωστή Χατζηδάκη να μετατρέπεται στον απόλυτο μηχανισμό ελέγχου του κόμματος, και με μια διαδικασία-παρωδία «αξιολόγησης» βουλευτών σε εξέλιξη, ο πρωθυπουργός επιχειρεί να «ξεσκαρτάρει» τη Νέα Δημοκρατία από όσους δεν είναι απολύτως πιστοί – ώστε στην επόμενη κάλπη, το ψηφοδέλτιο να γράφει αποκλειστικά τα ονόματα των «εκλεκτών» του. Την ίδια στιγμή, η ΟΝΝΕΔ παραμένει σε αδράνεια, χωρίς συνέδριο, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς ορίζοντα. Μια νεολαία-σφραγίδα, μόνο και μόνο για να μην ενοχλεί τον αρχηγό.
Ο στόχος είναι σαφής: ο Μητσοτάκης θέλει να παραμείνει ο απόλυτος κυρίαρχος, όχι μόνο στο κράτος αλλά και στο κόμμα. Και για να το πετύχει, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο. Από τον αντιπρόεδρο Χατζηδάκη, που έχει αναλάβει ρόλο καθοδηγητή και εσωκομματικού «καθηγητή» μέσα από εσωτερικά φροντιστήρια, μέχρι την «καθαίρεση» του Νίκου Δένδια από τις αρμοδιότητες εξοπλισμών, κάθε κίνηση είναι μια παρτίδα πόκερ ελέγχου και παραγκωνισμού.
Ο Νίκος Δένδιας, με φανερή ενόχληση, προσπαθεί να χαράξει δική του στρατηγική, κρατώντας αποστάσεις και στέλνοντας μηνύματα. Ειδικά μετά το φιάσκο της αποστολής στη Λιβύη, το οποίο φόρτωσε στον Γεραπετρίτη, είναι φανερό ότι δεν σκοπεύει να υποστεί ήσυχα τη σταδιακή περιθωριοποίησή του. Όμως, για να προχωρήσει, χρειάζεται μηχανισμό, και αυτός ακόμα χτίζεται.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο «αστάθμητος παράγοντας» Αντώνης Σαμαράς κινείται στο παρασκήνιο. Μπορεί ο Μητσοτάκης να παριστάνει πως δεν τον αφορά το ενδεχόμενο νέου κόμματος, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη. Το άρθρο του Σαμαρά στα «Νέα» κατεδάφισε τη γραμμή της κυβέρνησης στα ελληνοτουρκικά.
Η ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου αναμένεται να αποτελέσει το σημείο κρίσης. Εκεί θα δοκιμαστούν οι ισορροπίες, εκεί θα φανεί αν η δυσαρέσκεια θα πάρει μορφή πολιτικής αμφισβήτησης.
Η εικόνα που διαμορφώνεται είναι μια κυβέρνηση που προσπαθεί να διασωθεί μέσω εσωκομματικού αυταρχισμού και επικοινωνιακών αντιπερισπασμών, ενώ η κοινωνία χάνει την υπομονή της. Κανένα άρθρο του Συντάγματος, κανένα παραταξιακό παιχνίδι δεν μπορεί να κρύψει το αυτονόητο: η χώρα πνίγεται στην ακρίβεια και η κυβέρνηση αντί να κυβερνά, μετράει ποιος είναι μαζί της και ποιος όχι. Αυτό, όμως, δεν είναι πολιτική. Είναι καθεστωτισμός.
Πηγή: VoiceNews.gr
