Οι Πανελλήνιες είναι μια καλή ευκαιρία κάθε φορά να θυμάμαι τη διαφορά ανάμεσα σε δύο βασικές επιτυχίες…
Ας ανοίξω μία μεγάλη κουβέντα.
Λόγω πανελληνίων, είπα καλή επιτυχία πολλές φορές, και το εννοούσα! Σε κάθε περίπτωση όμως συμπλήρωνα «ό,τι επιθυμείς, να το πετύχεις» και το τόνιζα. Γιατί είναι πολλές οι φορές που θεωρούμε ότι έχουμε πετύχει κάτι, μόνο αν συμφωνούν και οι άλλοι ότι το έχουμε πετύχει.
Σας προλαβαίνω, δεν εννοώ να μας αξιολογήσουν με κάποια κριτήρια σε ένα έργο που μας έχει ανατεθεί και να δούμε αν το πετύχαμε τελικά ή όχι. Εννοώ να μας «αναγνωρίσουν», να μας αποδεχτούν ως επιτυχημένους. Ξέρετε, πώς λέγανε στο χωριό παλιότερα, αααα, η Ελένη πήγε στην πόλη και είναι γιατρός ή αααα, η Ελένη μιλάει εγγλέζικα. Και η Ελένη ξέρω γω ήταν εντελώς ηλίθια και κακή επαγγελματίας (δεν θέλω σχόλια!) και απλά έλεγε 2-3 φράσεις στα αγγλικά (αυτό είναι επικίνδυνα κοντά στην πραγματικότητα! 😁).
Οι Πανελλήνιες είναι μια καλή ευκαιρία κάθε φορά να θυμάμαι τη διαφορά ανάμεσα στις δύο επιτυχίες: Αυτό που ορίζουμε εμείς σαν επιτυχία, δηλαδή το να πιάνουμε τον στόχο που θέλουμε και έχουμε βάλει και ονειρευόμαστε και αυτό που οι άλλοι αποδέχονται σαν «επιτυχία» που συνήθως είναι ένας απολύτως δικός τους στόχος, που θα ήθελαν πάρα πολύ να τον έχουν πετύχει εκείνοι αλλά δεν μπόρεσαν ποτέ και τον φορτώνουν σε σένα κάνοντας projection ότι επειδή θα ήταν εκείνοι ευτυχισμένοι με τον στόχο αυτό, θα είσαι και εσύ.
Δεν είναι μοντέρνο φαινόμενο αυτό, δεν έχει δηλαδή να κάνει με τα social media που συνήθως τους τα ρίχνουμε όλα. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει γιατί γενικά σαν άνθρωποι έχουμε την τάση να ορίζουμε διάφορα πράγματα βάσει της αποδοχής και της αναγνώρισης από τρίτους. Γενικά έχουμε την τάση να ορίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό βάσει τρίτων. Και εντάξει, αν αυτό δεν είναι συνταγή σίγουρης αποτυχίας, ποιο είναι;
Πολλές φορές η επιτυχία δεν είναι προφανής. Δηλαδή, επιτυχία για κάποιον μπορεί να είναι κάτι πολύ μικρό στα μάτια κάποιου άλλου. Αυτό το μικρό-μικρό πραγματάκι που για κάποιον είναι εύκολο, μπορεί για κάποιον να είναι άθλος και αυτό δεν πρέπει να το παραβλέπουμε, να το υποτιμάμε. Καλά, αν το καλοσκεφτούμε, δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν για την επιτυχία/αποτυχία, εκτός αν με κάποιον τρόπο είναι η δουλειά μας. Αλλά εντάξει, συζητήσεις θα γίνονται, τουλάχιστον να γίνονται με ενσυναίσθηση.
Επίσης, και ίσως πιο σημαντικό, είναι ότι η επιτυχία δεν ταυτίζεται με την ευτυχία. Και γενικά αυτό πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Γιατί πολλοί, για να πετύχουν, θυσιάζουν άλλα πολύ πιο σημαντικά πράγματα. Ποντάρουν πιο πολύ στο να παρουσιάζονται ως επιτυχημένοι παρά να είναι ευτυχισμένοι. Όχι να φαίνονται ευτυχισμένοι, γιατί αυτό το κάνουν. Να είναι ευτυχισμένοι.
Επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ: Δεν μιλάω για επιτυχίες μετρήσιμες, που πρέπει να τις μετράμε για τη δουλειά μας, για την αξιολόγησή μας, που ξέρουμε εκ των προτέρων ότι πρέπει να τις δούμε έτσι. Μιλάω για πιο εσωτερικούς κάποιες φορές στόχους, πιο γενικούς, πιο σημαντικούς.
Οι πανελλήνιες είναι ένα καλό παράδειγμα: Τι σχολή θέλουμε εμείς να πετύχουμε, τι σχολή μπορούμε εμείς να πετύχουμε, τι σχολή θα ήθελαν οι γονείς μας να πετύχουμε γιατί πιστεύουν ότι θα είμαστε καλοί, ότι θα έχουμε επιτυχία, ότι θα έχουμε καλή δουλειά και λεφτά. Αυτά είναι 3 διαφορετικά πράγματα. Βασικά, και χωρίς να θέλω να πληγώσω κανέναν, το μέτρο επιτυχίας είναι το δεύτερο. Δηλαδή, κρίνουμε μια επιτυχία βάσει των δυνάμεών μας. Θα ήταν ωραία να κρίνουμε με το πρώτο, αλλά τα θέλω μας μερικές φορές δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα και τις δυνατότητές μας. Σίγουρα πάντως, το μέτρο δεν πρέπει να είναι το 3ο, η εικόνα των άλλων για εμάς και για τις επιθυμίες μας.
Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι πολλές φορές η αιτία της πίεσης, του άγχους, της στενοχώριας είμαστε εμείς οι ίδιοι ή το πόσο ποντάρουμε να αρέσουμε στους γύρω μας, θα βελτιώσουμε αυτόματα τη ζωή μας. Θα γυρίσει ένας διακόπτης και θα το δούμε αλλιώς. Instant success.
Πηγή: neolaia.gr
