«Ο θάνατός σου, η ζωή μου» – όταν η επιβίωση των βουλευτών γίνεται εθνική στρατηγική
Ενώ η χώρα αντιμετωπίζει κρίσιμες προκλήσεις, οι κρατικές υποδομές καταρρέουν και οι πολίτες ζουν σε καθεστώς ανασφάλειας και ακρίβειας, στο κυβερνητικό στρατόπεδο το μόνο που φαίνεται να έχει πραγματική σημασία είναι… ποιος θα μείνει στη Βουλή και ποιος θα χάσει την έδρα του.
Σαν να βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό παιχνίδι επιβίωσης τύπου reality, το κυβερνητικό επιτελείο μετρά και ξαναμετρά έδρες, ποσοστά, μπόνους και περιφέρειες. Όχι για να εξασφαλίσει σταθερότητα ή αναγέννηση για τη χώρα, αλλά για να διασώσει πολιτικά κεφάλια και να διαχειριστεί την εσωκομματική φαγωμάρα που κορυφώνεται όσο τα ποσοστά της ΝΔ λιμνάζουν κάτω από το όριο της αυτοδυναμίας.
Όπως αποκαλύπτουν τα επίσημα σενάρια, αν το κυβερνών κόμμα δεν ξεπεράσει το 30% στις εκλογές του 2027, περίπου 40 βουλευτές της σημερινής Κοινοβουλευτικής Ομάδας θα βρεθούν εκτός Βουλής. Και τι κάνουν για αυτό; Πασχίζουν για καρέκλες, υπουργεία, πριμοδοτήσεις και φωτογραφίες, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι την ίδια στιγμή, ο πολίτης αναρωτιέται αν αύριο θα έχει φαγητό στο τραπέζι του και ρεύμα στο σπίτι του.
Οι μάχες που δίνονται δεν είναι για τις τιμές στα ράφια, δεν είναι για το μέλλον της νέας γενιάς, δεν είναι για την ασφάλεια των συνόρων ή την καταρρέουσα Δικαιοσύνη. Είναι μάχες “εγώ ή εσύ”, μέσα στο ίδιο κόμμα, με φόντο τις δημοσκοπήσεις και τα ενδεχόμενα σενάρια εκλογικών μπόνους. Από τον Βόρειο Τομέα έως τη Θεσσαλονίκη και από τη Δυτική Αττική μέχρι τον Πειραιά, οι «γαλάζιοι» βουλευτές προσπαθούν να σωθούν. Και δεν το κρύβουν.
Ορισμένοι υπουργοί, αυτοί με τα “προνόμια προβολής,” θεωρούνται σίγουροι. Οι υπόλοιποι είτε κυνηγούν μετά μανίας υπουργικό χαρτοφυλάκιο για να ενισχύσουν την εικόνα τους, είτε επιστρατεύουν προσωπικά δίκτυα και επικοινωνιακές στρατηγικές με μοναδικό στόχο την πολιτική τους επιβίωση.
Η εθνική στρατηγική υποχωρεί μπροστά στο “ποιος θα κοπεί”. Το μέλλον της χώρας θυσιάζεται στον βωμό της εσωτερικής σταυροδοσίας. Και όσο η κυβέρνηση καταστρώνει σχέδια για αλλαγές στον εκλογικό νόμο, οι πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας μπαίνουν στο συρτάρι, δίπλα στις λίστες των υποψηφίων.
Το πιο ενοχλητικό, όμως, είναι το κλίμα κυνισμού που επικρατεί. «Ο θάνατός σου, η ζωή μου» δεν είναι πια φράση υπερβολής, είναι πολιτικό δόγμα για έναν μηχανισμό εξουσίας που δεν σχεδιάζει για την πατρίδα αλλά για το επόμενο εκλόγιμο βήμα των στελεχών του.
Ο λαός; Παρατηρητής. Η χώρα; Παράπλευρη απώλεια.
Ενώ το Μαξίμου φροντίζει να διοχετεύει σενάρια για «νέες αλλαγές στην κυβέρνηση μέχρι το 2027», ο πραγματικός σχεδιασμός δεν αφορά μεταρρυθμίσεις. Αφορά εκκαθαρίσεις, ίντριγκες και ανασχηματισμούς για εσωτερική κατανάλωση.
Η κυβέρνηση έχει μετατρέψει τη διακυβέρνηση της χώρας σε μηχανισμό διαχείρισης απώλειας βουλευτικών εδρών. Και αυτό, εν μέσω κρίσεων, αποτυπώνει με τον πιο ωμό τρόπο τη γύμνια του σημερινού επιτελικού κράτους.
Όταν η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός και οι βουλευτικές λίστες πιο σημαντικές από το δημόσιο συμφέρον, τότε η χώρα κυβερνάται από ένα καθεστώς διατήρησης θέσεων, όχι πολιτικής ευθύνης.
Πηγή: VoiceNews.gr
