Το Reuters επικαλούμενο ανώνυμες πηγές αναφέρει ότι το Ισραήλ πιέζει τις ΗΠΑ να διατηρήσουν τις ρωσικές βάσεις στη Συρία ως μέρος ενός σχεδίου για την εξισορρόπηση της τουρκικής επιρροής εκεί. Σύμφωνα με αυτές, το Ισραήλ φοβάται ότι η Χαμάς θα μπορούσε να μετεγκατασταθεί στη Συρία και στη συνέχεια να λειτουργεί από εκεί υπό τουρκική προστασία, γεγονός που θα μπορούσε να επιδεινώσει δραστικά τις ισραηλινοτουρκικές εντάσεις. Ωστόσο, δεν εξηγούν πώς η συνεχιζόμενη στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας στη Συρία θα μπορούσε να αποτρέψει αυτό το σενάριο, ούτε πώς οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να πείσουν τη Συρία να μην τους διώξει ούτε αυτές.
Παρ’ όλα αυτά, τα λίγα που αποκαλύφθηκαν ρίχνουν φως στο τι μπορεί να έχει κατά νου το Ισραήλ, δηλαδή μια άτυπη τριμερή συμφωνία με επίκεντρο τα κοινά τους συμφέροντα για την αποτροπή της κυριαρχίας της Τουρκίας στη Συρία μετά τον Άσαντ.
Αν αποτύχουν, τότε η Ρωσία φοβάται ότι η Τουρκική Δημοκρατία θα μπορούσε να κρατήσει τις βάσεις της εκεί όμηρους στο πλαίσιο κάποιου γεωπολιτικού εκβιασμού, το Ισραήλ φοβάται ότι η Χαμάς θα εγκατασταθεί εκεί με την τουρκική προστασία και οι ΗΠΑ φοβούνται ότι το προηγούμενο σενάριο θα οδηγήσει σε σοβαρή κρίση εντός του συμμαχικού τους δικτύου.
Το πρώτο βήμα για την προστασία των αντίστοιχων συμφερόντων τους είναι να διασφαλίσουν ότι η Συρία μπορεί να βασίζεται στη Ρωσία ως οικονομικό και στρατιωτικό αντίβαρο στην Τουρκία, γεγονός που προϋποθέτει ότι οι ΗΠΑ θα συμφωνήσουν να αφήσουν τη Ρωσία να διατηρήσει τη στρατιωτική της παρουσία εκεί. Προϋπόθεση είναι να κατανοήσουν οι ΗΠΑ τον κρίσιμο ρόλο της Ρωσίας σε αυτό το θέμα, εξ ου και οι αναφερόμενες ισραηλινές πιέσεις, και στη συνέχεια οι ΗΠΑ θα πρέπει να το μεταφέρουν αυτό στη Συρία. Αυτό θα μπορούσε να λάβει τη μορφή της διαβεβαίωσής της ότι η ανακούφιση από τις κυρώσεις δεν εξαρτάται από την εκδίωξη της Ρωσίας.
Ένας ανώνυμος υψηλόβαθμος αξιωματούχος της ΕΕ δήλωσε στους δημοσιογράφους στα τέλη Ιανουαρίου ότι «έχουμε ήδη ενημερώσει τις νέες αρχές στη Συρία ότι η διαδικασία εξομάλυνσης εξαρτάται από την απομάκρυνση κάθε είδους ξένης παρουσίας, είτε πρόκειται για στρατιωτική είτε για κάποια άλλα πλοκάμια. Τρεις χώρες είναι παρούσες εκεί, και η Ρωσία είναι μία από αυτές. Οπότε ναι, συνεχίζουμε να τους πιέζουμε για το θέμα αυτό». Παρά ταύτα, η ΕΕ μόλις ήρε κάποιες κυρώσεις για την ενέργεια, τις μεταφορές και τις τράπεζες, υποδηλώνοντας έτσι ότι η θέση της έχει αλλάξει ανεπίσημα από τότε.
Αυτή η μεταστροφή οφείλεται είτε σε ισραηλινά λόμπι είτε/και σε αμερικανικές πιέσεις, το πρώτο από τα οποία θα έδειχνε ότι η ΕΕ εξακολουθεί να κάνει περιφερειακές χάρες στο Ισραήλ, ακόμη και αφού επέκρινε σκληρά τη συμπεριφορά του στη Γάζα, ενώ το δεύτερο θα έδειχνε ότι το διατλαντικό ρήγμα για την Ουκρανία δεν είναι τόσο σοβαρό όσο πολλοί πίστευαν. Εξάλλου, είναι μια σημαντική παραχώρηση από την πλευρά της ΕΕ να άρει κάποιες κυρώσεις στη Συρία, παρόλο που η Ρωσία εξακολουθεί να διατηρεί τις δύο βάσεις της εκεί, τις οποίες το μπλοκ απαίτησε να απομακρυνθούν ως προϋπόθεση γι’ αυτό, εξ ου και οι προαναφερθείσες εικασίες.
Με αυτό το προηγούμενο κατά νου, μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι το Ισραήλ έχει ήδη σημειώσει πρόοδο για την ανακούφιση της εξωτερικής πίεσης προς τη Συρία να διώξει τη Ρωσία, είτε πιέζοντας την ΕΕ ή/και τις ΗΠΑ, η τελευταία όσον αφορά το ότι ενδεχομένως την έχει καταφέρει να πείσει τους Ευρωπαίους για τη σημασία αυτού του θέματος. Το επόμενο βήμα είναι στη συνέχεια να διασφαλίσει ότι οι όροι που απαιτεί η Συρία από τη Ρωσία για να διατηρήσει τις βάσεις της δεν θα είναι τόσο επαχθείς ώστε (ίσως σκόπιμα με εντολή της Τουρκίας) να ματαιωθούν οι συνομιλίες τους για το θέμα αυτό.
Εδώ είναι που το πνεύμα της εκκολαπτόμενης ρωσο-αμερικανικής «Νέας Διωγμένης» θα μπορούσε να δει τις ΗΠΑ να μπορούν να εξηγήσουν στη Συρία ότι δεν θα είχαν αντίρρηση η Ρωσία να ξαναχτίσει κάποιες από τις ένοπλες δυνάμεις της που το Ισραήλ κατέστρεψε στα τέλη του περασμένου έτους μέσα σε ορισμένα όρια και να μεταφέρουν ότι και το Ισραήλ συμφωνεί με αυτό. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ μπορούν επίσης να μεταφέρουν ότι το Ισραήλ μπορεί να καταστρέψει όποιον εξοπλισμό λάβει η Συρία από την Τουρκιά και να συνεχίσει την πολυετή εκστρατεία βομβαρδισμών του εκεί εναντίον όσων θεωρεί τρομοκράτες, στην προκειμένη περίπτωση της Χαμάς.
Αυτή η προσέγγιση με το καρότο και το μαστίγιο θα μπορούσε να είναι αρκετή για να συμφωνήσει η Συρία να μειώσει τις όποιες επαχθείς απαιτήσεις της από τη Ρωσία με αντάλλαγμα τη διατήρηση της στρατιωτικής της παρουσίας, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι οι προσωρινές αρχές θα είναι ορθολογικές, αν και αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο δεδομένου του βρώμικου παρελθόντος τους. Εάν αυτό το δεύτερο βήμα πετύχει, τότε το τελευταίο θα ήταν οι ΗΠΑ να συμβουλεύσουν τη Συρία για το πώς να αξιοποιήσει αποτελεσματικότερα την ανανεωμένη στρατηγική της εταιρική σχέση με τη Ρωσία για την εξισορρόπηση της Τουρκίας.
Εκτός από το να της επιτραπεί να ανασυγκροτήσει τις συριακές ένοπλες δυνάμεις εντός ορισμένων συμφωνηθέντων ορίων, αυτό θα μπορούσε να λάβει τη μορφή της προσφοράς στη Ρωσία περισσότερων συμβολαίων ενέργειας και ανοικοδόμησης για να επεκτείνει την υπάρχουσα παρουσία της στους τομείς αυτούς, κάτι που μπορεί να εξηγηθεί στην Τουρκική Δημοκρατία με το σκεπτικό ότι η Ρωσία έχει μεγαλύτερη εμπειρία. Ακόμη και αν η Τουρκική Δημοκρατία το εκλάβει αυτό ως σνομπ, τα χέρια της θα ήταν δεμένα όσον αφορά τον τρόπο αντίδρασής της, δεδομένου ότι οποιαδήποτε εκδικητική πίεση προς τη Συρία θα μπορούσε αντιπαραγωγικά να ωθήσει τη Συρία να απομακρυνθεί περισσότερο από αυτήν.
Μέσω αυτών των μέσων, η Ρωσία, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ θα προωθήσουν τα κοινά τους συμφέροντα στην αποτροπή της Τουρκίας από το να κυριαρχήσει στη Συρία μετά τον Άσαντ, γεγονός που θα μπορούσε στη συνέχεια να οδηγήσει σε περισσότερη τριμερή συνεργασία σε άλλα ζητήματα, όπως το να πείσουν το Ιράν να καταλήξει σε μια νέα πυρηνική συμφωνία με τις ΗΠΑ. Υπάρχει ακόμη και η δυνατότητα επέκτασης της τριμερούς τους ώστε να συμπεριληφθεί ο κοινός τους εταίρος, η Ινδία, ώστε να σχηματιστεί μια τετραμερής για τη διαχείριση των υποθέσεων της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Ασίας-Ειρηνικού, εάν η «Νέα Ύφεση» οδηγήσει σε μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Το Ισραήλ γνωρίζει προς τα πού φυσάει ο άνεμος και ως εκ τούτου θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να διασφαλίσει ότι τα συμφέροντά του θα διασφαλιστούν από τους βασικούς παίκτες της παγκόσμιας συστημικής μετάβασης. Η μονομερής προώθηση αυτών των ίδιων συμφερόντων θα μπορούσε να συνεπάγεται τεράστιο κόστος και κινδύνους, όπως αν αισθανθεί υποχρεωμένο να βομβαρδίσει μαχητές της Χαμάς που βρίσκουν καταφύγιο στις βάσεις της Τουρκίας στη Συρία, αν υλοποιηθεί αυτό το χειρότερο σενάριο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Ισραήλ προτιμά να βρει κοινό έδαφος με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ προκειμένου να το βοηθήσουν σε αυτό.
Ενώ η αλληλεπίδραση Ρωσίας-ΗΠΑ στη Συρία είναι κομβικής σημασίας για την προστασία των περιφερειακών συμφερόντων ασφαλείας του Ισραήλ, ο Οικονομικός Διάδρομος Ινδίας-Μέσης Ανατολής-Ευρώπης (IMEC) είναι κομβικής σημασίας για την προώθηση των οικονομικών συμφερόντων του Ισραήλ. Αυτό το μεγαλεπήβολο έργο πάγωσε μετά την 7η Οκτωβρίου, αλλά το Ισραήλ ελπίζει να το αναβιώσει σύντομα. Οι ΗΠΑ συμμετέχουν επίσης στον IMEC, ενώ ο Πούτιν δήλωσε ότι «[ο IMEC] θα μας ωφελήσει μόνο εμάς», οπότε αυτό χρησιμεύει ως μια ακόμη σύγκλιση των συμφερόντων τους με τα συμφέροντα του Ισραήλ και θα μπορούσε να δικαιολογήσει την επέκταση της τριμερούς τους σε τετραμερή με την Ινδία.
Για να υπάρξει κάποια πιθανότητα να συμβεί αυτό, η αλληλεπίδραση Ρωσίας-ΗΠΑ στη Συρία πρέπει πρώτα να καταφέρει να πείσει τις προσωρινές αρχές της χώρας αυτής να διατηρήσουν τη στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας εκεί, και στη συνέχεια να εξισορροπήσει αποτελεσματικά την Τουρκία με την καθοδήγηση των ΗΠΑ που συμβουλεύεται το Ισραήλ. Μόνο τότε θα μπορούσε η τριμερής τους να κινηθεί προς άλλα θέματα, εξαρτώμενα σε μεγάλο βαθμό από τη «Νέα Διωγμένη» που εκτυλίσσεται παράλληλα, και να εξετάσει το ενδεχόμενο να προσκαλέσει την Ινδία να συμμετάσχει μαζί τους στη συγκρότηση μιας «Μεγάλης Τετράδας» που θα αναδιαμορφώνει γεωπολιτικά την Ευρασία.
Πηγή: zerohedge.com
