θαλάσσια πάρκα ή θαλάσσιες υπεκφυγές; η κυβέρνηση χαράζει «όρια» με γνώμονα την υποχώρηση
Η Ελλάδα του 2025 φτιάχνει «θαλάσσια πάρκα». Ή μάλλον, θαλάσσιες ζώνες υπεκφυγής, με πρώτο θύμα την εθνική στρατηγική και πρώτο ωφελημένο… το διπλωματικό αφήγημα του συμβιβασμού.
Η πολυδιαφημισμένη απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την ίδρυση δύο εθνικών θαλάσσιων πάρκων, στο Ιόνιο και το Νότιο Αιγαίο, παρουσιάστηκε στη Διάσκεψη των Ωκεανών στη Νίκαια ως οικολογική «πρωτοπορία». Όμως πίσω από τη βιτρίνα, αποκαλύπτεται ένας επικίνδυνος γεωπολιτικός ελιγμός, που διαμορφώνει τετελεσμένα με φόντο την τουρκική επιτήρηση και το φόβο της διπλωματικής έντασης.
Η επιλογή να ανακοινωθεί μόνο η ζώνη των Νοτίων Κυκλάδων ως πρώτο βήμα, ενώ η αρχική μελέτη αφορούσε ολόκληρο το Νότιο Αιγαίο, δεν είναι τεχνική, είναι πολιτική παραχώρηση, καμουφλαρισμένη ως «διαχειριστική ευκολία». Με άλλα λόγια: κόβουμε και ράβουμε το Αιγαίο για να μη… ενοχληθούν οι απέναντι.
Όπως αποκαλύπτεται, το πάρκο διαχωρίζεται και περιορίζεται, ώστε να «χωρέσει» εντός των 6 ναυτικών μιλίων, δηλαδή εκεί που η Τουρκία δεν μπορεί να προβάλει αξιώσεις. Το υπόλοιπο Αιγαίο; Ας περιμένει την επόμενη «φάση», την επόμενη μελέτη, την επόμενη αναβολή.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαβεβαιώνει ότι οι περιοχές αυτές δεν θα είναι «πάρκα στα χαρτιά». Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι πρόκειται για πάρκα με σύνορα πολιτικής αυτολογοκρισίας. Η κυβέρνηση αποφεύγει να ορίσει προστατευόμενες ζώνες στις Δωδεκάνησους, εκτός της Άνφης και της Αμοργού, αφήνοντας εκτός όλη τη γεωγραφική ζώνη που γειτνιάζει με τα τουρκικά παράλια.
Γιατί; Για να μη «προκληθεί η Τουρκία». Για να πάνε όλα ήσυχα στην επόμενη ελληνοτουρκική συνάντηση. Για να κρατηθεί χαμηλά η «θερμοκρασία» πριν από τον επόμενο γύρο συνομιλιών.
Η χώρα που θα έπρεπε να κατοχυρώνει έμπρακτα την εθνική της κυριαρχία, επιλέγει για άλλη μια φορά την πολιτική της συρρίκνωσης με το γάντι. Δεν οριοθετεί. Δεν επεκτείνεται. Δεν προστατεύει. Διαχειρίζεται.
Αντί να υψώσουμε το ανάστημά μας με σαφή και ολοκληρωμένα μέτρα προστασίας σε ολόκληρη την ελληνική θαλάσσια επικράτεια, υπολογίζουμε τα βήματά μας με βάση τις τουρκικές ερμηνείες και όχι τις εθνικές ανάγκες.
Η κυβέρνηση προτιμά να μιλήσει για περιβαλλοντική «ευαισθησία», αλλά στην πράξη ασκεί επιλεκτική εθνική κυριαρχία, μόνο όπου δεν σηκώνει πολιτική πίεση ή διπλωματικό θόρυβο. Ενδεικτικό είναι ότι μόλις προαναγγέλθηκε η τμηματική εφαρμογή του θαλάσσιου πάρκου, το τουρκικό Anadolu έσπευσε να επισημάνει την παρακολούθηση της εξέλιξης, υπονοώντας ότι η Τουρκία ελέγχει πού και πότε επιτρέπεται η Ελλάδα να εφαρμόζει πολιτική.
Αυτό δεν λέγεται στρατηγική. Αυτό λέγεται καθοδηγούμενη αυτο-περιορισμένη κυριαρχία.
Κι όλα αυτά, ενόψει μιας Συνόδου που θα έπρεπε να είναι ευκαιρία εθνικής υπενθύμισης, και όχι διαπραγματευτικός ψίθυρος με φόντο θαλάσσιες σιωπές.
Η θαλάσσια πολιτική της χώρας έχει μετατραπεί σε πολιτικό πεδίο συμβολισμών και χειρισμών, με την κυβέρνηση να παρουσιάζει ως «επιτυχία» την αποφυγή εκείνου που θα έπρεπε να είναι υποχρέωση: την έμπρακτη και γενναία κατοχύρωση του θαλάσσιου πλούτου της πατρίδας.
Αν δεν προστατεύουμε ολόκληρη την εθνική μας επικράτεια τώρα, πότε ακριβώς σκοπεύουμε να το κάνουμε;
Πηγή: VoiceNews.gr
