Μια εξαιρετικά ανησυχητική εξέλιξη για την ασφάλεια της Ελλάδας, της Κύπρου και συνολικά του ελληνισμού σημειώθηκε στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ, όπου άναψε το «πράσινο φως» για την ένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα «Δράση για την Ασφάλεια στην Ευρώπη (SAFE)».
Πρόκειται για μια απόφαση με βαριές γεωπολιτικές προεκτάσεις, που αποτυπώνει όχι μόνο την ενίσχυση του τουρκικού ρόλου στην ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία, αλλά και τη συνεχιζόμενη αδράνεια της ελληνικής διπλωματίας απέναντι σε μια στρατηγικά οργανωμένη τουρκική διείσδυση.
Παρά τις προσπάθειες κύκλων του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών να παρουσιάσουν τη διαδικασία ως αναπόφευκτη, επικαλούμενοι ειδική πλειοψηφία και επισημαίνοντας ότι για κάθε μελλοντική συμφωνία ΕΕ–Τουρκίας θα απαιτείται ομοφωνία, η ουσία δεν αλλάζει: η Τουρκία έχει ήδη αποκτήσει επιχειρησιακή πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αμυντική συνεργασία. Μέσω διμερών συμφωνιών με κράτη-μέλη, έχει προ πολλού εισέλθει στο σύστημα από την «πίσω πόρτα» — και πλέον, με τη σφραγίδα των ευρωπαϊκών θεσμών, προετοιμάζεται να γίνει επίσημος εταίρος.
Τουρκικά αιτήματα και ευρωπαϊκές συγκαταθέσεις
Σύμφωνα με την τουρκική υπηρεσία του Euronews, η Άγκυρα έχει ήδη καταθέσει αιτήματα για βελτίωση των όρων συμμετοχής τουρκικών εταιρειών στο πρόγραμμα SAFE, υπογραμμίζοντας ότι η όλη διαδικασία συνιστά ένα «τεστ ειλικρίνειας» για την ΕΕ. Οι πιέσεις έχουν αρχίσει και απευθύνονται ευθέως στην Αθήνα και τη Λευκωσία, με την Άγκυρα να ενεργοποιεί πλέον την ισχυρή υποστήριξη που απολαμβάνει από Ιταλία, Ισπανία και –κυρίως– τη Γερμανία.
Η επαναπροσέγγιση μεταξύ της Τουρκίας και των ευρωπαϊκών αμυντικών βιομηχανιών είναι πλέον μια ανοιχτή πραγματικότητα. Η εξαγορά της ιταλικής Piaggio Aerospace από την τουρκική Baykar, η συνεργασία Baykar–Leonardo για την ανάπτυξη UAVs, η συμφωνία για το τουρκικό εκπαιδευτικό αεροσκάφος Hurjet με την Ισπανία, καθώς και οι αυξανόμενοι τουρκικοί δίαυλοι στην Πολωνία του Ντόναλντ Τουσκ, καταδεικνύουν ότι ο γεωστρατηγικός ρόλος της Άγκυρας αναβαθμίζεται ραγδαία — και με ευρωπαϊκές ευλογίες.
Το ευρωπαϊκό παράδοξο και η ελληνική παγίδευση
Το μεγαλύτερο παράδοξο είναι η εκκωφαντική αντίφαση ανάμεσα στην ευρωπαϊκή στάση έναντι της Ρωσίας, στην οποία έχουν επιβληθεί σκληρές κυρώσεις λόγω της εισβολής στην Ουκρανία, και την πολιτική ανοχής —αν όχι επιβράβευσης— προς την Τουρκία, η οποία κατέχει το 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας και απειλεί ανοιχτά την Ελλάδα με casus belli.
Η ελληνική στάση σε αυτό το ζήτημα χαρακτηρίζεται από πολιτικό εφησυχασμό. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται να έχει εγκλωβιστεί σε μια στρατηγική κατευνασμού, πιστεύοντας ότι η αποφυγή έντασης θα περιορίσει την τουρκική επιθετικότητα. Αντιθέτως, η πολιτική των «ήρεμων νερών» επιτρέπει την αθόρυβη εμπέδωση της Τουρκίας ως συνδιαμορφωτή της ευρωπαϊκής άμυνας, θέτοντας τελικά την Ελλάδα σε θέση γεωπολιτικού μειονεκτήματος.
Ενδεικτικό είναι ότι ακόμη και κατά την ανάληψη της Προεδρίας του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ από την Ελλάδα, δεν υπήρξε ουσιαστική προσπάθεια σύνδεσης του Κυπριακού με το Ουκρανικό, παρά τη σαφή προσπάθεια που κάνουν να ταυτίσουν με αναλογία μεταξύ των δύο υποθέσεων: πρόκειται για περιπτώσεις στρατιωτικής εισβολής και παράνομης κατοχής εδάφους. Το κενό αυτό αφήνει περιθώριο στην Τουρκία να εμφανίζεται ως «εταίρος ασφάλειας» και όχι ως απειλή για την ευρωπαϊκή τάξη.
Κοινοί εξοπλισμοί με τον εισβολέα;
Η πιο πικρή ειρωνεία αυτής της εξέλιξης εντοπίζεται στην κυνική επισήμανση Κύπριου αξιωματούχου: «Θα κάνουμε κοινές αγορές πολεμικού υλικού με τους Τούρκους για να προστατευτούμε από τους Τούρκους». Σε αυτή τη φράση συμπυκνώνεται η γεωπολιτική σύγχυση και η στρατηγική ασυνέπεια της Ευρώπης — αλλά και η στρατηγική αμηχανία της Ελλάδας.
Η Τουρκία δεν έχει αλλάξει πρόσωπο ούτε πολιτική. Παραμένει μια δύναμη που διατηρεί κατοχικά στρατεύματα στην Κύπρο, που απειλεί με πόλεμο έναν άλλο ευρωπαίο εταίρο, την Ελλάδα, αν ασκήσει τα αυτονόητα κυριαρχικά του δικαιώματα. Κι όμως, η ίδια αυτή Τουρκία καθίσταται σήμερα συνομιλητής σε θέματα ευρωπαϊκής ασφάλειας, μέσα από προγράμματα όπως το SAFE, εξομοιούμενη με κράτη που τιμούν το διεθνές δίκαιο.
Η Ελλάδα οφείλει να ανακτήσει πρωτοβουλία, να επανασυσπειρώσει τις συμμαχίες της και να ενεργοποιήσει θεσμικούς μοχλούς ώστε να αποτραπεί η πλήρης ενσωμάτωση της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή αμυντική μηχανή. Αν δεν υπάρξει άμεση και αποφασιστική αντίδραση, ο ελληνισμός κινδυνεύει να βρεθεί απομονωμένος — και ένοχα συνένοχος στην ευρωπαϊκή στρατηγική λήθη.
Πηγή: VoiceNews.gr
