Ακολουθεί κείμενο του “Άγνωστου Ταξιτζή”
———————————-
Από έναν απλό ταξιτζή…
Μπορεί για κάποιους το ταξί να μην σημαίνει τίποτα.
Ούτε για τους κυβερνώντες, ούτε για μερικούς πολίτες που μας έχουν βάλει όλους στο ίδιο τσουβάλι.
Ίσως γιατί γνώρισαν λάθος ανθρώπους, και μας έκριναν όλους.
Αλλά για εμένα, το ταξί είναι η ζωή μου.
Είναι η οικογένειά μου. Είναι οι θυσίες μας.
Το 1996 ο πατέρας μου ανέβηκε στο τιμόνι. Το 1999 έγινε ιδιοκτήτης – όχι με λεφτά στην τράπεζα, αλλά με γραμμάτια, ιδρώτα και πίστη.
Ήθελε να αφήσει κάτι σε μένα και την αδερφή μου. Μια δουλειά με αξιοπρέπεια.
Δούλευε 15-16 ώρες την ημέρα. Η μάνα μου, ηρωίδα, δούλευε δίπλα του σαν άντρας.
Και εμείς τα παιδιά, μεγαλώναμε χωρίς γονείς στο σπίτι. Χωρίς Πάσχα, χωρίς Χριστούγεννα, χωρίς διακοπές.
Τότε δεν τα καταλάβαινα.
Τώρα που οδηγώ κι εγώ, τα νιώθω όλα στο πετσί μου.
Πώς κρατιέται ένα ταξί στον δρόμο;
Με θυσίες. Με έξοδα που πνίγουν. Με καθημερινό αγώνα.
Και το κράτος; Μόνιμα απόν.
Το 2016, λίγο πριν φύγει η αδερφή μου, ήμασταν επιτέλους όλοι μαζί σε ένα τραπέζι.
Και την είδα να δακρύζει και να λέει:
«Σας στερηθήκαμε…»
Αυτό δεν το ξεχνάω. Ούτε θα το ξεχάσω ποτέ.
Δεν κάνουμε πίσω.
Δεν ζητάμε χάρη. Ζητάμε τα αυτονόητα: σεβασμό και δίκαιη μεταχείριση.
Δεν μας νοιάζει ποιος είναι στην καρέκλα.
Δεν ανήκουμε σε κόμματα. Ανήκουμε στο τιμόνι μας και στο κίτρινο που φοράμε κάθε μέρα με τιμή.
Όσοι νομίζουν ότι θα μας διαλύσουν, να το ξανασκεφτούν.
Εμείς δεν σκύβουμε το κεφάλι. Παλεύουμε. Για τις οικογένειές μας, για το ψωμί μας, για τον κλάδο μας.
Δεν ζητάμε πολλά. Ζητάμε το δίκιο μας.
Πηγή: VoiceNews.gr
